De ondertitel van deze CD zegt eigenlijk redelijk veel: hij luidt “Live au Bal Blomet” en dat verwijst uiteraard naar de legendarische Parijse jazzclub in het vijftiende arrondissement van de Lichtstad, vlakbij Montparnasse die in maart 2017 heropende na een grondige verbouwing. Het had maar heel weinig gescheeld of de bijna een eeuw oude club was helemaal verdwenen en dus is “het wereldje” blij dat zulks uiteindelijk niet gebeurde.

Ook vandaag nog is de club het multiculturele toneel voor jazz- en wereldmuziekconcerten en kun je zeggen dat de heropstart er een is geweest van de vliegende soort. Die kreeg onder meer vorm door een concertenreeks, getiteld “Les 1001 Nuits du Jazz”, waarvan deze plaat een heel gedeeltelijke neerslag is en die er kwam naar aanleiding van de honderdste verjaardag van de allereerste jazz-opname. Twee avonden per maand, en dit 50 maanden lang, worden hoofdstukken uit de geschiedenis van de jazz in de kijker geplaatst en via woord en muziek toegelicht door de centrale figuren van de reeks. Saxofonist Raphaël Imbert en pianist Johan Farjot, de centrale figuren van de reeks nemen de rol van conferencier en orkestleider op zich en op deze plaat krijg je een selectie van de dingen die zij aan het publiek presenteerden. Met de hulp van een aantal gasten, bekend of minder bekend, gevestigde waarden of studenten belichten zij telkens een ander aspect van de jazz, in een poging de hele beweging te ontsluiten. Al te vaak immers heeft de jazz-scene een imago van “besloten clubje van ingewijden en specialisten”, terwijl jazz net één van de meest veelzijdige en open muziekstijlen aller tijden is. Het is op die veelzijdigheid en diversiteit dat Imbert en Farjot de nadruk willen leggen.

Van de ruim honderd gasten die aan de reeks meewerken, krijg je er op deze plaat een dik dozijn te horen, die een heel gevarieerd programma bijeenspelen en-zingen. Zo wordt geopend met “Blues for Angels”, een hommage aan wijlen Didier Lockwood, de veel te vroeg overleden violist. Een aantal van de studenten van het Centre des Musiques, dat naar Lockwood genoemd werd, krijgt hier het podium, dat even later, voor “Gee Baby, Ain’t I Good To You” -dat we allemaal kennen in de versie van Billie Holiday- overgenomen wordt door zanger Hugh Coltman, drumster Julie Saury en een aantal studenten van het Conservatoire National Supérieur de Musique van Parijs, die later ook nog Ray Charles‘ “All To Myself Alone” brengen. De link tussen verleden en heden wordt zo moeiteloos gelegd. De stap naar wat we vandaag wereldmuziek noemen, wordt gezet via een heel knappe versie van Mulatu Astatke’s “Yekermo Sew”, waarvoor het trio van drumster en duizendpoot Anne Paceo, de al een kwarteeuw lang in Frankrijk wonende Cubaanse bassist Felipe Cabrera, over wiens “Mirror”-plaat we hier niet zo lang geleden nog behoorlijk enthousiast uit de koek kwamen, en saxofonist Jean-Jacques Elangué de aandacht krijgt. Datzelfde gezelschap blaast een beetje later Bob Marley’s “Redemption Song” nieuw leven in, niet in het minst door de geweldige zang van Aurore Imbert, het zusje van Raphaël, maar vooral frontvrouw van het te ontdekken groepje Dawn.

De Zwitserse drummer Daniel Humair -een man van heel vele jazz-oorlogen- en bassist Damien Varaillon -een van de opkomende sterren van de Franse jazz- zijn de gasten voor “Improvisation -Hommage à John Coltrane” en Stéphane Grappelli’s “Gravenstein”, dat laatste maar al te bekend voor Humair, die lang en vaak met Grappelli speelde. Voor Duke Ellington’s “The Mooche” worden de Lockwood-studenten begeleid door Pascal Mabit -zie Magik Malik- (sax), Quentin Lourties -zie en ontdek “The Epic Saga”- (trompet) en de piepjonge Cyril Galamini (trombone). Later krijgen die studenten helemaal vrije baan voor “Memphis March” en tussendoor heeft de luisteraar recht op een stomende versie van “Sweet Home Chicago”, de iets te vaak gecoverde bluesklassieker, waarvan Amandine Bourgeois, bijgestaan door Yom-gitarist Aurélien Naffrichoux, nochtans een lezing geeft, die niet doet vermoeden dat ze een bleekscheet is, die via een showprogramma als “Nouvelle Star” en het Eurovisie Songfestival haar carrière enige vlucht zag nemen. U merkt het, lezer: veel facetten aan deze plaat en dat is heel erg boeiend. Ik heb er geen idee van of er nog volumes te verwachten zijn, maar als ik het slotwoord -eigenlijk een gesproken essai over de betekenis van “jazz” van Raphaël Imbert beluister, dan kan ik alleen maar hopen dat dat wel het geval is en dat deze hier de start wordt van een mooie reeks. Absolute aanrader!

(Dani Heyvaert)